"นิ่งเสีย…"

นิ่งเสีย... อย่าร้องไห้
ใช่ว่าไม่เข้าใจที่หมองเศร้า
ใช่ลบหลู่หยาดน้ำตาพลัดพรูพราว
...ฉันก็เคยแหลกร้าวไม่ต่างกัน

จึงไม่เคยคิดเหยียดหยามผู้ร่ำไห้
รู้ว่าค่าแห่งหัวใจไม่ควรหยัน
หยาดน้ำตาลำพอง-แพ้ ไม่ต่างกัน
ทุกหยาดนั้นบอกว่าเธอคือ "มนุษย์"

เพียงแต่... ไม่อยากเห็นเธอร่ำไห้
เพราะฉันก็เศร้าเสียใจอย่างที่สุด
อยากเช็ดให้, น้ำตานั้น อยากรั้งยุด-
ใจดวงนั้นก่อนลอยหลุดไปแสนไกล...


แต่จะมีค่าอะไรหรือ...?
เพียงเอื้อมมือประคองเช็ดน้ำตาให้
เพียงหยาดน้ำที่เปื้อนแก้มเธอเหือดไป
แต่ดวงใจบอบบางนั้นยังระทม...

อยากจะเช็ดน้ำตาให้
ที่โศกเศร้าเสียใจอยากช่วยข่ม
ทำทุกสิ่งแม้น้ำตาฉันพร่าพรม
เพียงที่เธอขื่นขมนั้นเบาบาง

........

นิ่งเสีย... อย่าร้องไห้
แม้ไม่มีค่าอะไร, จะเคียงข้าง
จะเฝ้าฟังเสียงสะอื้นจนรุ่งราง
จะอย่างไร จะเคียงข้าง จะเข้าใจ...


"นิ่งเสีย…"
(มิถุนายน 2545)