"...ผ่าน"

นี่, ฉันผ่านคืนวันเหล่านั้นมาได้อย่างไร
รอยน้ำตายาวไกล – เหมือนไม่รู้จบ
แต่ฉันก็ผ่านมาได้จนได้พบ
ได้รับขวัญ ทั้งความฝันและหัวใจ

คล้ายว่าใจดวงนี้เคยพลัดหาย
แหลกสลายจนมิอาจฟื้นมาใหม่
จมมิดลำน้ำตา – สาแก่ใจ
จนรับขวัญอุ่นไอ…ใจดวงเดิม



และเธอก็ต้องผ่านไปได้
เหมือนใคร-ใครที่แหลกร้าวเมื่อแรกเริ่ม
ใช่, มันยาก – อยากสิ้นใจ ณ จุดเดิม
หยาดน้ำตาเหมือนจะเพิ่มขึ้นทุกวัน

แต่เธอจะผ่านไปได้
ผ่านฝันร้าย ผ่านคืนร้าวหนาวสั่น
ไม่สัญญาหรอกโค้งรุ้ง – แววตะวัน
รอไว้ถึงวันนั้นเธอวาดเอง



"...ผ่าน"
(กรกฎาคม 2546)