"อาวรณ์"

แล้ว - - เราจะพบกันอีกไหม…
ทางฝันยาวไกลคดเคี้ยว
ทุกข์สุขร่วมอยู่เหมือนครู่เดียว
ขณะคืนวันอ้างว้างเปลี่ยวช่างยาวนาน

ไปเถิดไปตามหัวใจฝัน
ก่อนที่คืนวันจะพ้นผ่าน
ก่อนชีพลับดับหายไปในเพลิงกาล
จะได้ฝากฝันไว้ในธารสงบเย็น

ขอบคุณ โลกและฝัน
ขอบคุณคืนวันให้รู้เห็น
ให้รู้จัก-รู้รัก ว่าชื่นเย็น
แม้มันไม่อาจเป็นเช่นนี้ตลอดไป…

แม้ไม่พบกันอีกก็ช่างเถิด
หากฝันนั้นยังบรรเจิดยิ่งใหญ่
พบแล้ว รักแล้ว ก็จากไกล
เหลือเอาไว้แต่รอยฝันพันธนา

หยิบกระเป๋าส่งให้…
หยาดน้ำตาหวั่นไหวรินอาบหน้า
กี่ครั้งกี่หน - พบแล้วลา
กี่หยาดน้ำตาอาวรณ์



เถิด, บางครั้งชีวิตก็ดั่งนี้
งดงามเหมือนชลทีในแดดอ่อน
หากไหลแล้วก็ไหลลับลาจากจร
กี่น้ำตากี่อาวรณ์ – ก็เงียบงัน…


.....


…แม้ไม่พบกันอีกก็ช่างเถิด
ถนอมรักให้ดีเถิดนะความฝัน
เชื่อ, ไออุ่นพร่างพราวในคราวนั้น
จะตามติดไปปลอบขวัญยามห่างไกล



"อาวรณ์"
(มีนาคม 2545)