วันพุธที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2550
"แด่ ต่าย - คมคณิต"
เคยยิน เคยเห็น - - - มาเช่นนี้…
โอ้ดวงแก้วแววรวีมาราแสง
ดวงใจใดเล่าเคยโชติแดง
ท่ามกลางเพลิงร้อนแรงแห่งมายา
ไปเป็นดาวพราวใสอยู่ในหน?
ส่องแสงลงมาให้ยลบนยอดหญ้า
แต่แสงดาวหรือจะซับหยาดน้ำตา
ที่ยังรินหลั่งมาด้วยอาลัย
แสงดาวหรือจะกลบเสียงซอด้วง
ที่ยังก้องอยู่ในดวงหทัยไหว
แสงดาวหรือจะแทนหยาดน้ำใจ
ที่เคยรินรดให้คราร้าวราน
กี่รำพึงสะท้านใจ กี่ไห้หวน
ก็คงเพียงคร่ำครวญกับลมผ่าน
เกินรั้งฉุดเวลาชะตากาล
ทั้งปวดร้าว-เดือดดาลเข้าโบยตี
ไปเถิด… ไปเป็นดาววาวแวว
เป็นดวงแก้วอยู่เหนือกาลเหนือวิถี
จะฝืนซับน้ำตาในครานี้
รอวันตนถึงที...จะตามไป
"แด่ ต่าย - คมคณิต"
(2542)
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
4 ความคิดเห็น:
คุณเขียนถึงต่ายคมคณิต วรไพบูลย์ใช่ไหม ถ้าเป็นคนเดียวกันผมเคยฝึกงานกับเธอที่เชียงใหม่แม้จะเป็นเวลาสั้นๆแต่ผมยังคงประทับใจในตัวเธอแม้เวลาจะผ่านไปถึงสิบสองปีแล้ว
ใช่ครับ
ต่ายเป็นเพื่อนรักของทุกคน เราเป็นเพื่อนสนิทของต่ายคมคณิต เมื่อสมัยเรียนอยู่ ม.ต้น
เมื่อคืนฝันเห็นต่ายแอบหนีคุณครูมาเที่ยว คุณครูมาตามกลับไป ไม่มีใครตามต่ายไปได้สักคน เราก็ได้แต่มองตามจนหายไปจากสายตา
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมีคนรักต่ายเยอะแยะ เพราะต่ายเป็นคนน่ารัก น่ารักที่สุดที่เคยรู้จักใครในโลกนี้
ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
คุณครูที่มาตามคนที่น่ารักที่สุดใน๓โลก สอนวิชาอะไร ใช่ครูสอนเลขรึป่าวคนับ
แสดงความคิดเห็น