"ฤดูกาล"

มากับฤดูกาลแห่งชีวิต
ยึดติดก็ปวดร้าว
พ้นผ่านยังผวาเป็นคราคราว
เงียบงันเหน็บหนาวทรมา

มากับอรุณรุ่ง
ผสานเป็นโค้งรุ้งช้า-ช้า
ดั่งจะเย้ยเมฆหม่นอนธการ์
เย้ยทุกหยาดน้ำตาเคยหลั่งริน

วูบวับ…
แหลกสลายกลายกลับสูญสิ้น
เคยอุ่นไอก็คล้ายว่าจะราคิน
จะเดือดดาลแดดิ้นก็ดุจเดียว


ไปกับราตรีสงัด…
สิ้นสำเนียงจะค้านคัดรั้งเหนี่ยว
เมื่อหมอกเมฆคลี่คลุมจันทร์จนหม่นเซียว
บังเกิดคืนอันโดดเดี่ยวอนธการ์

แล้วมายาแห่งราตรีก็คลี่โฉม
ถาโถมเข้าเย้ยหยันให้คลั่งบ้า
เย้ยร้อยยิ้ม-เสียงหัวเราะที่ร้างรา
เย้ยโค้งรุ้งตะวันจ้าแห่งวารวัน



พร่าพราย…
กอบวิญญาณแหลกสลายคืนสู่ฝัน
ประโลมปลอบ-กระอักอายสะอื้นกลั้น
ว่า "ขณะหนึ่ง-ขณะนั้น" เพียงฝันร้าย…


"ฤดูกาล"
(กรกฎาคม 2544)

พิมพ์ครั้งแรกใน สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์, มีนาคม 2544