อย่าไปนึกถึงฝันร้าย
อย่าไปย้ำรอยแผล
…
อย่าตระหนกที่มันยังอยู่
อย่ากลัวไปเลย…
มันก็เพียงรอยแผล
แค่รอยพ่าย
ที่นับวันจะเลือนรางจางไป
ไม่มีอะไรต้องหวั่นเกรง
…
เห่ช้า…
เช็ดเสียเถิดหยาดน้ำตาของวันเก่า
นิ่งเสียเถิดพรุ่งนี้ก็จะเช้า
เพียงแดดพราวที่เหน็บหนาวจะจางไป
"ค่อนรุ่ง…"(ตุลาคม 2545)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น