"แด่… แม่
ผู้เลี้ยงลูกมากับหนังสือ
และความรัก"
คำนำ
(จาก "ฉบับทำมือ")
สวัสดีครับ
บทกวีจำนวนหนึ่ง ถูกผมเขียนขึ้นอย่างต่อเนื่อง เช่นเดียวกับที่ชีวิตแหวกว่ายไปในโลกและรัก (บอกคนบอกว่า "ลอยคอ" มากกว่า) เขียนแล้วก็ซุกๆ ซ้อนๆ ไว้ในแฟ้ม ไม่คิดส่งไปขอลงที่ไหน ด้วยเห็นว่ามันมีความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง อาจไม่มีประโยชน์พอที่จะใช้เนื้อที่ส่วนรวมเผยแพร่
แต่หลายครั้งหลายหนก็พบว่า ได้ใช้มันปลอบประโลมคนใกล้ชิด รวมถึงมิตรของมิตร และคนเขียนเองที่เฝ้าเวียนอ่านในหลายห้วงอารมณ์…
ความรู้สึกอันเป็นที่มาของถ้อยคำเหล่านี้ จึงอาจมิใช่เพียงอารมณ์และประสบการณ์อันเฉพาะของใครคนใดเสมอไป
หรือเอาเข้าจริงแล้ว เรา - มนุษย์ผู้ยังตัดอะไรต่อมิอะไรไม่ค่อยขาดนี้ - ต่างก็เวียนว่ายอยู่ในโลกและความรัก
สำหรับ "โลก" คงไม่ต้องกล่าว,
ส่วน "รัก" นั้น บางครั้งก็หนีไม่พ้น ขณะที่บางหนกลับปล่อยไม่ไป..
เมื่อพูดคุยกับเพื่อนหรือคนใกล้ชิด หลายครั้งทุกข์ร้อนในอกก็มิได้สงบลงด้วยคำตอบใด
อุ่นไอจากรักและอาทร ที่ทอดถ่ายผ่านการสนทนา - แบ่งปันความรู้สึกระหว่างกันต่างหาก ที่เข้ามาโอบกอดเยียวยาบาดแผลภายใน…
รวมบทกวีเล่มเล็กๆ นี้ เกิดขึ้นด้วยหวังให้ไออุ่นเช่นนั้น จะสามารถแบ่งปันกันออกไปได้กว้างกว่า
จะอย่างไร…
"รัก" ก็คล้ายทำให้เราเมตตาต่อโลกและเพื่อนมนุษย์ยิ่งกว่าที่เคย
เปิดดวงตาของเราออก ให้ยินดีที่จะมอง
เช่นเดียวกับหูที่พร้อมและเต็มใจรับฟังทุกรายละเอียด
ขณะที่หัวใจพลันอ่อนโยนลง - เปิดกว้างออก พร้อมที่จะเข้าใจ…
จะพลั้งพลาดอย่างไร…
รักก็ทำให้เรารู้สึกเช่นนี้
ผมจึงไม่นึกอายที่จะบอกว่าตัวเองเชื่อ - กระทั่งศรัทธา ใน "รัก"
ผมจึงยังเชื่อ และยังหวังว่า ทุกเปลวไฟบนโลกนี้ อาจสงบลงได้ด้วย "รัก"
ขอบคุณ
ทุกแรงบันดาลใจและกำลังใจ
ทั้งที่รู้ตัวแล้ว และ…ที่ยังไม่รู้ตัว
ขอบคุณครับ
กานต์ ณ กานท์
(มิถุนายน 2547)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น