tag:blogger.com,1999:blog-65661654683217246402024-02-19T14:45:25.951+07:00"วอนรัก.. กล่อมโลกสิ้นโศกเถิด"บทกวีว่าด้วยโลกและรัก<br>
กานต์ ณ กานท์: เขียนUnknownnoreply@blogger.comBlogger32125tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-13296758115022688782007-09-03T21:11:00.000+07:002007-09-03T21:11:34.688+07:00"วอนรักกล่อมโลกสิ้นโศกเถิด…"<br><br />ขอรักจงงดงาม<br />ขอความทรมานจงสิ้นสุด<br />ทำร้ายกันอีกเท่าไรหรือมนุษย์<br />ท้ายที่สุดไม่เหลือแม้ลมหายใจ<br /><br />ด้วยหวัง – ยังหวัง<br />รักจะฝ่ากำแพงชังแห่งโลกร้าย<br />ทลายหมอกมายาเบิกฟ้าพราย<br />ให้ดวงใจต่อดวงใจได้พานพบ<br /><br />เปลวระเบิด - ควันปืนให้กลืนหาย<br />คลั่ง - แค้น - ทุรนรายได้สงบ<br />รังเกียจเดียดฉันท์ - กรุ่นควันรบ<br />ให้ได้พบ - ได้พัก ณ รักนั้น<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">วอนรักกล่อมโลกสิ้นโศกเถิด…</span><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">ทลายลงเสียเถิดกำแพงกั้น</span><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">นิ่งเสียเถิดกี่ร่ำไห้มานานครัน</span><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">เถิดรัก เถิดพลัน! …หวังวอน</span><br /><br /><br /><br /><strong>"วอนรักกล่อมโลกสิ้นโศกเถิด…"</strong><br />(กรกฎาคม 2546)Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-2132448088829264592007-08-14T15:20:00.001+07:002012-12-27T00:17:32.443+07:00"คะนึง..." (2)<br />
<br />
ครั้งหนึ่ง… เคยจุดประกายฝัน<br />
เป็นแรงใจให้ฝ่าฟันได้ทุกสิ่ง<br />
เคยจับต้องได้ - เคยเป็นจริง<br />
เคยคล้ายโลกจะหยุดนิ่งอยู่เช่นนั้น…<br />
<br />
เพียงมือน้อยเช็ดหยาดน้ำตาหม่นเศร้า<br />
ก็ละลายทุกรวดร้าว-หนาวสั่น<br />
เพียงยิ้มเยือนก็เลือนหายทุกแอกอัน<br />
ก็ช่วงโชนทุกไฟฝัน -- ..เพียงนั้นแล้ว<br />
<br />
<br />
<br />
เผลออาวรณ์บ้างไหมในวันผ่าน<br />
คล้ายบทเพลงแห่งวันวานยังหวานแว่ว<br />
ณ วันคืนห่างไกลเลือนไร้แวว<br />
คล้ายยินเสียงกระซิบแผ่วมาแสนไกล…<br />
<br />
เพียงห้วงคิดถึง – คะนึงหา…<br />
ไม่คิดย้อนวันเวลาหวนคว้าไขว่<br />
คือโลก คือชีวิต ต้องเป็นไป<br />
หลากวิถีหลากเงื่อนไขให้จำลา<br />
<br />
เพียงห้วงคิดถึง - คะนึงหวน<br />
แล้วอุ่นไอก็อายอวลก็พร่างพร่า<br />
ฤดูกาลผันเปลี่ยนเวียนเวลา<br />
ทุกรอยยิ้มรอยน้ำตา -- สูงค่าแล้ว…<br />
<br />
<br />
<br />
<b>"คะนึง..." (2)</b><br />
(เมษายน 2547)<br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-21468121408226218092007-08-14T15:16:00.003+07:002007-08-14T15:16:59.276+07:00"คะนึง..."<br><br />อุ่นแดดส่องต้องทิวไม้<br />แรระบายรายไล้ไหวหวาน <br />ทอดประทับขับฝันวันวาน<br />ปลุกอดีต - ปลุกกาล หวานละไม<br /><br />คะนึงถึง… แดดสายระบายส่อง<br />คุ้งคลอง – ท้องนา – ยอดหญ้าไหว<br />ณ วาน ณ วันยังเยาว์วัย<br />หัวจิตหัวใจยังบอบบาง<br /><br />คะนึงหวน… สายแดดส่องต้องทางรก<br />วนวก – ผกผัน – กั้นขวาง<br />คะนึงเห็นตัวตนบนหนทาง<br />เพียรล้ม - เพียรสร้าง กลางคืนวัน<br /><br />คะนึงหา… แดดสายอายหนึ่ง<br />หวานซึ้ง อุ่นไอ คล้ายฝัน<br />สาดต้องวงหน้า – ดวงตานั้น<br />โชนไฟ โชนฝัน อนันตกาล<br /><br />หวนเห็นหยาดน้ำค้างบนยอดหญ้า<br />เห็นลำน้ำตาเชี่ยวผ่าน<br />เห็นค่ำคืนเหน็บหนาว…ยาวนาน<br />กว่าแดดสายจะกรายกรานโอบอุ่นไอ<br /><br />ทิวา ราตรี ชีวิต<br />เพียรผัน เพียรลิขิต เพียรฝันใฝ่<br />เพียรพบอีกกี่หนาวกี่อุ่นไอ<br />ก่อนแดดสายสุดท้าย - - กลายกาล..<br /><br><br /><br /><strong>"คะนึง..."</strong><br />(กุมภาพันธ์ 2547)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-83110988341108385222007-08-14T15:14:00.000+07:002007-08-14T15:14:22.801+07:00"อาวรณ์"<br><br />แล้ว - - เราจะพบกันอีกไหม…<br />ทางฝันยาวไกลคดเคี้ยว<br />ทุกข์สุขร่วมอยู่เหมือนครู่เดียว<br />ขณะคืนวันอ้างว้างเปลี่ยวช่างยาวนาน<br /><br />ไปเถิดไปตามหัวใจฝัน<br />ก่อนที่คืนวันจะพ้นผ่าน<br />ก่อนชีพลับดับหายไปในเพลิงกาล<br />จะได้ฝากฝันไว้ในธารสงบเย็น<br /><br />ขอบคุณ โลกและฝัน<br />ขอบคุณคืนวันให้รู้เห็น<br />ให้รู้จัก-รู้รัก ว่าชื่นเย็น<br />แม้มันไม่อาจเป็นเช่นนี้ตลอดไป…<br /><br />แม้ไม่พบกันอีกก็ช่างเถิด<br />หากฝันนั้นยังบรรเจิดยิ่งใหญ่<br />พบแล้ว รักแล้ว ก็จากไกล<br />เหลือเอาไว้แต่รอยฝันพันธนา<br /><br />หยิบกระเป๋าส่งให้…<br />หยาดน้ำตาหวั่นไหวรินอาบหน้า<br />กี่ครั้งกี่หน - พบแล้วลา<br />กี่หยาดน้ำตาอาวรณ์<br /><br /><br /><br />เถิด, บางครั้งชีวิตก็ดั่งนี้<br />งดงามเหมือนชลทีในแดดอ่อน<br />หากไหลแล้วก็ไหลลับลาจากจร<br />กี่น้ำตากี่อาวรณ์ – ก็เงียบงัน…<br /><br /><br />.....<br /><br /><br />…แม้ไม่พบกันอีกก็ช่างเถิด<br />ถนอมรักให้ดีเถิดนะความฝัน<br />เชื่อ, ไออุ่นพร่างพราวในคราวนั้น<br />จะตามติดไปปลอบขวัญยามห่างไกล<br /><br /><br><br /><strong>"อาวรณ์"</strong><br />(มีนาคม 2545)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-39571622613488524762007-08-14T15:11:00.001+07:002007-08-14T15:11:31.863+07:00"สัญญา.."<br><br />สัญญาสิ… สัญญา<br />เราจะฝ่า จะตามวัน<br />กี่คืน รึกี่วัน<br />จะยังฝัน ยังมั่นใจ<br /><br />สัญญาสิ… สัญญา<br />กี่น้ำตา กี่อ่อนไหว<br />กี่อ่อนล้า จะฝ่าไป<br />อีกกี่ไกล จะคอยรอ<br /><br />วันนี้หรือพรุ่งนี้<br />ขอคนดียังเติบต่อ<br />แสนไกล จะคอยรอ<br />จะไม่ท้อ, สิ… สัญญา<br /><br><br /><br /><strong>"สัญญา.."</strong><br />(2539)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-64764376465094602712007-08-14T15:10:00.002+07:002007-08-14T15:10:22.590+07:00"…และจะไม่มีถ้อยคำล่ำลา"<br><br />แด่ฝันอันงดงาม…<br />แด่ดวงดาววาววามที่เชื่อมั่น<br />ผ่านคืนสู่วัน<br />บนทางฝันยาวไกล<br /><br />เราต่างคนต่างที่มา<br />บนผืนดินใต้แผ่นฟ้ากว้างใหญ่<br />พบกัน ณ จดหนึ่งบนทางไกล<br />ได้รู้ดาวที่ฝันใฝ่นั้นดวงเดียว<br /><br /><br /><br />จากกันวันนี้<br />สักกี่เดือนกี่ปีไม่โดดเดี่ยว<br />สักกี่โค้งบนทางฝันอันคดเคี้ยว<br />จะเคียงข้างบนทางเปลี่ยวด้วยดวงใจ<br /><br />จะฝากความคิดถึงไปกับดาว<br />ในคืนที่เธอเหน็บหนาวหวั่นไหว<br />จะฝากรักไปกับแสงเดดอุ่นไอ<br />ในวันที่ดวงใจเธออ่อนล้า<br /><br />ขอเพียงรู้เธอยังรักจะตามฝัน<br />สักกี่ภูขวางกั้นจะปีนฝ่า<br />กี่กระแสธารเชียวเกลียวมายา<br />จักน้อมกายใจทายท้าพลีฝ่าไป<br /><br />เก็บน้ำตาเอาไว้ก่อน<br />แม้หัวใจเราอาวรณ์สักเพียงไหน<br />เส้นทางสู่ฝั่งฝันนั้นยังไกล<br />ต้องใช้มันอีกเท่าไรยังไม่รู้…<br /><br />และจะไม่มีถ้อยคำล่ำลา<br />ด้วยรักและศรัทธาเรายังอยู่<br />เรายังคงร่วมฝันร่วมต่อสู้<br />เราจะไม่รับรู้ความเดียวดาย<br /><br /><br />……….<br /><br /><br />แด่ฝันอันงดงาม…<br />และดวงดาววาววามเปี่ยมความหมาย<br />ขอเพียงเรายังเชื่อมั่นมิคลอนคลาย<br />คอยวันร่วมดื่มดาวพราย ณ ฝั่งฝัน<br /><br /><br><br /><strong>"…และจะไม่มีถ้อยคำล่ำลา"</strong><br />(2539)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-21545983561881763702007-08-14T15:06:00.000+07:002007-08-14T15:06:25.325+07:00"แต่ฉันจะอยู่กับความรัก"<br><br />เงียบงัน…<br />ยินแต่เสียงความฝันร่ำไห้<br />ไม่กล้าแม้เพียงทอดถอนใจ<br />เกรงหัวใจที่แหลกร้าวและอ่อนล้า<br /><br />บาดแผล…<br />เมื่อความฝันผันแปรจนสิ้นค่า<br />แพ้พ่ายดิ่งดำลำน้ำตา<br />อีกหนึ่งราคาของชีวิต?<br /><br />ความฝัน…<br />ใครกันที่บิดผันที่ลิขิต<br />คืออีกหนึ่งรอยถากถางทางชีวิต<br />หรือเพียงประตูบานที่ปิดสนิทตาย?<br /><br />ความรัก…<br />ได้พบ ได้รู้จัก ทั้งรัก - พ่าย<br />หน่วงหนักปักตรึงทั้งใจกาย<br />กี่พ้นผ่าน กี่ริ้วราย…รอยแผลนั้น?<br /> <br /><br /><br />"แต่ฉันจะอยู่กับความรัก"<br />และศรัทธาแน่นหนักกับความฝัน<br />จะงมงาย – เถิด, อีกกี่น้ำตากัน<br />เชื่อ, สักวันโลกถึงวันปันไอรัก…<br /><br><br /><br /><strong>"แต่ฉันจะอยู่กับความรัก"</strong><br />(กรกฎาคม 2546)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-53040634437552143182007-08-14T15:04:00.000+07:002007-08-14T15:04:31.908+07:00"...มนุษย์"<br><br />มิจฉาทิฐิ - อคติอันโง่เขลาใด<br />ที่ทำให้มนุษย์เฝ้าแต่ทำร้าย-ทำลายกัน<br />ทำร้ายตน…<br /><br /><br /><br />มนต์ร้ายใดหนอ<br />ที่ครอบงำโลก...<br /><br />ผู้คนคลำทางฝ่าความมืดสลัว<br />หวังพบอรุณรุ่ง<br />มายาใดกักขังดวงตะวัน<br />หรือเราต่างก็เฝ้าแต่ร่ายมนต์ร้าย<br />บนทางสายนี้อยู่ตลอดเวลา<br />คลี่เมฆคลุมจันทร์<br />ตวาดดวงดาว<br />เหยียบย่ำดวงเทียน<br />…และเพื่อนร่วมทาง<br /><br /><br /><br />คลำต่อไปในความมืดนั้น<br />ไปสู่สิ่งใดกันหนอ…<br /><br /><br><br /><strong>"...มนุษย์"</strong><br />(มิถุนายน 2546)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-11717239983779517582007-08-14T15:00:00.001+07:002007-08-14T15:00:27.238+07:00"วันเกิด" (2)<br><br />สงบฟัง, เสียงเคลื่อนผ่านกาลเวลา<br />พินิจรอยน้ำตาเคยกำสรวล<br />รอยรัก - รอยอาลัย, มาลัย - ตรวน<br />เสียงร่ำไห้ - เสียงสำรวลแห่งวานวัน<br /><br />คือทรงจำในใจ ในรู้สึก<br />บ้างบาดลึก บ้างเลือนราง บ้างเพียงฝัน<br />สงบดู พินิจฟัง ทั้งปวงนั้น<br />ท่ามกลางความพรากผัน-วันเวลา<br /><br />คือชีวิต - เส้นทางอันศักดิ์สิทธิ์<br />ทุกรอยแผลฝากความคิด ฝากคุณค่า<br />ทุกรอยจำ ทั้งรอยยิ้ม รอยน้ำตา<br />คือรอยถางทางชีวา…ให้วันนี้<br /><br /><br><br /><strong>"วันเกิด" (2)</strong><br />(มิถุนายน 2546)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-8348226575640513682007-08-14T15:00:00.000+07:002007-08-14T15:00:11.582+07:00"วันเกิด (1)"<br><br />ให้ฝันนั้นคงทน<br />ดั่งดาวพราวสว่างหนแม้เดือนดับ<br />ให้ทุกก้าวที่เท้าย่างวางประทับ<br />งดงามด้วยลำนำขับแห่งศรัทธา<br /><br />เชื่อ, ใจดวงนั้นเข้มแข็ง<br />จึงไม่ห่วงเธอสิ้นแรงละลังล้า<br />เพียงหนึ่งคำอวยพรแว่ววอนมา<br />เพียงขอฝันและศรัทธาเธอยั่งยืน<br /><br /><br><br /><strong>"วันเกิด" (1)</strong><br />(2543)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-34793050431821156132007-08-14T14:47:00.001+07:002007-08-14T14:47:50.031+07:00"แผก"<br><br />ร่วมกอและร่วมดิน<br />ร่วมดื่มกินจนเติบใหญ่<br />หากฝันบันดาลใจ<br />อาจแผกไปตามตัวตน<br /><br />เรี่ยดินใช่ใฝ่ต่ำ<br />ทอดยอดล้ำในเวหน<br />มิแน่ว่างามเหนือชน<br />เพียงแผกต่างในทางเดิน<br /><br /><br><br /><strong>"แผก"</strong><br />(เมษายน 2543)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-27149918524236883342007-08-14T14:46:00.001+07:002007-08-14T14:46:00.589+07:00"“บรรลุ..?"<br><br />ยืนอยู่ดินใดในโลก<br />จึงพ้นมุมโศกหนอมนุษย์<br />มีหรือสงบล้ำงามพิศุทธิ์<br />จนหลุดพ้นไหวหวั่นปวง?<br /><br />หรือสุขแท้ท้นเอิบอิ่ม<br />ได้ลิ้มจนสิ้นหวงห่วง<br />ลืมอาทรรักหนักทรวง<br />ก้าวล่วงสู่ภพภูมิใด?<br /><br />พ้นแล้วทั้งรูป รส กลิ่น? <br />ได้ยินไหมเสียงร่ำไห้<br />ผู้คนท้นทุกข์ยังเกลื่อนไป<br />ยินโลกร่ำไห้ไหมนั่น!<br /><br />ทางใดไหนเล่าดับทุกข์<br />นำชนสู่สุขดั่งฝัน<br />ใช่เพียงเรา - หากคือเขาทั้งหมดนั่น!<br />ขึ้นสวรรค์ลำพังละอายใจ…<br /><br /><br> <br /><strong>"“บรรลุ..?"</strong><br />(2544)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-40393957091659976112007-08-14T14:44:00.001+07:002007-08-14T14:44:25.156+07:00"สำนึก"<br><br />ไม่รู้ ! แต่ข้าเห็น<br />ความเยียบเย็นในเปลวไฟ<br />เห็นเพลิงปะทุไหม้<br />ลุกเรืองในกระแสธาร<br /><br />ลวงมาในพยับแดด<br />ที่โลมแผดจนร้าวราน<br />หลอนจินตนาการ<br />ในห้วงฝันสงัดงัน<br /><br />ไม่รู้ ! ข้าได้ยิน<br />สำเนียงหมิ่นกระทบหยัน<br />เสียงสะอื้นอันครืนครัน<br />แห่งคนพ่ายผู้รายเรียง<br /><br />ลวงมาในเสียงฝน<br />หลอนมาบนสรรพเสียง<br />แผ่วไหวในสำเนียง<br />หากเสียดก้องในสำนึก! <br /><br><br /><strong>"สำนึก"</strong><br />(2544)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-74921901156488071412007-08-14T14:42:00.001+07:002007-08-14T14:42:02.945+07:00"แด่ แอนดริว(อนุรักษ์ฯ มข.)"<br><br />อาดูร สู่อาลัย<br />อีกเท่าไรจึงรู้แล้ว<br />ดวงใจแลดวงแก้ว<br />ชีวิตบางเสียกระไร<br /><br />สายใย สายชีวิต<br />ใครลิขิต ใครโหดร้าย<br />โลกเอ๋ย…ของผู้ใด<br />มาแล้วไปดั่งสายลม<br /><br />จากก้าว มุ่งสู่ก้าว<br />สู่ปวดร้าว สู่สุขสม<br />ดื่มด่ำน้ำตาพรม<br />กลางสายลมโชคชะตา<br /><br />ว่างเปล่าหนอชีวิต<br />คล้ายถูกผิดล้วนไร้ค่า<br />กี่ทางถางสร้างมา<br />เพื่อลับลา…เพื่อลบเลือน?<br /><br><br /><br /><strong>"แด่ แอนดริว(อนุรักษ์ฯ มข.)"</strong><br />(กรกฎาคม 2546)<br /><br>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-18398968609993583072007-08-08T14:27:00.000+07:002008-12-11T18:19:13.009+07:00"แด่ บี้ - ศิลป์ ศิวากรณ์"<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS1zEFwEQ0u2vW_4vHUThGhbg2TO4ZGEvCpSq60OpRaxwD66CswHum2gGz5iZR2eF-O5l99rvbdF2mynUfc-ZPertehS1IDZmN4fSZiXhYde-KEchWyF-e1P5s27jHFJO40WTXReIuhyphenhypheno/s1600-h/bey_forweb.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5096226851404156914" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS1zEFwEQ0u2vW_4vHUThGhbg2TO4ZGEvCpSq60OpRaxwD66CswHum2gGz5iZR2eF-O5l99rvbdF2mynUfc-ZPertehS1IDZmN4fSZiXhYde-KEchWyF-e1P5s27jHFJO40WTXReIuhyphenhypheno/s200/bey_forweb.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-size:85%;"></span><br /><span style="font-size:85%;">("บี้ - ศิลป์ ศิวากรณ์")</span><br /><br /><br /><br />หวังใด หวังไว้ - ยังไม่วาด<br />ฉีกขาด ทิ้งฝัน หวั่นไหว<br />ด่วนจาก ด่วนจร อ่อนใจ<br />โหดร้ายกระไร -- ชะตากาล<br /><br />หัวจิต หัวใจ แหลกแล้ว<br />เพียงแว่วเสียงเพลงเคยขับขาน<br />เห็นพิณ เห็นซอ - ทรมาน<br />เห็นวัน เห็นวาน -- ผ่านไกล<br /><br />เห็นภาพผุดพรายพร่างพร่า<br />หลากภาพซ้อนมา - หลั่งไหล<br />ยังแว่วเสียงกู่ร้องไกล – ไกล<br />ว่าฝัน ว่าใฝ่ รังรอง<br /><br />ไม่มีอีกแล้ว - ไม่มี<br />กี่ร่ำไห้ - บทกวีหม่นหมอง<br />ก็ลอยลับดับหายไปไร้ทางปอง<br />กี่น้ำตาร่ำร้อง…ก็เท่านั้น<br /><br /><br /><br />ไปเถิด, ไปเกิดเป็นดวงดาว<br />สาดแสงแพรวพราวส่องทางฝัน<br />เชื่อเถิด, จะไม่ลืม - ไม่มีวัน<br />ตราบร่างเป็นฝุ่นควัน – ลับตาม<br /><br />แม้ชีพได้มีอีกชาติ<br />ขอหวังเจ้าได้วาดล้นหลาม<br />เพื่อศิลป - เพื่อชน ท้นงาม<br />ขอให้เราได้ติดตามร่วมพลี<br /><br />ขอให้ได้พบอีกชาติ<br />ร่วมหวัง ร่วมวาด ดั่งชาตินี้<br />ร่วมบรรเลงเพลงร้อง – บทกวี<br />ทุกข์สุขดั่งที่เคยมีมา<br /><br />ต่างธูป ต่างเทียน เวียนไหว้<br />แทนเสียงร่ำไห้จนอ่อนล้า<br />แทนถ้อย แทนคำ ล่ำลา<br />ทบท้นหยาดน้ำตาเราปวง<br /><br /><br />...<br /><br /><br />กี่ถ้อยคำ-น้ำตาเล่า<br />จึงเทียมเท่าที่ห่วงหวง<br />หนึ่งดวงดาวแหลกร่วง<br />ให้กี่ดวงใจแหลกราน<br /><br /><strong>หนึ่งดวงดาวแหลกร่วง…ให้กี่ดวงใจแหลกราน…</strong><br /><br /><br /><br /><strong>"แด่ บี้ - ศิลป์ ศิวากรณ์"</strong><br />(กุมภาพันธ์ 2546)<br /><br /><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-8650169272367806752007-08-08T14:10:00.000+07:002007-08-08T14:10:32.038+07:00"แด่ ต่าย - คมคณิต"<br><br />เคยยิน เคยเห็น - - - มาเช่นนี้…<br />โอ้ดวงแก้วแววรวีมาราแสง<br />ดวงใจใดเล่าเคยโชติแดง<br />ท่ามกลางเพลิงร้อนแรงแห่งมายา<br /><br />ไปเป็นดาวพราวใสอยู่ในหน?<br />ส่องแสงลงมาให้ยลบนยอดหญ้า<br />แต่แสงดาวหรือจะซับหยาดน้ำตา<br />ที่ยังรินหลั่งมาด้วยอาลัย<br /><br />แสงดาวหรือจะกลบเสียงซอด้วง<br />ที่ยังก้องอยู่ในดวงหทัยไหว<br />แสงดาวหรือจะแทนหยาดน้ำใจ<br />ที่เคยรินรดให้คราร้าวราน<br /><br />กี่รำพึงสะท้านใจ กี่ไห้หวน<br />ก็คงเพียงคร่ำครวญกับลมผ่าน<br />เกินรั้งฉุดเวลาชะตากาล<br />ทั้งปวดร้าว-เดือดดาลเข้าโบยตี<br /><br /><br />ไปเถิด… ไปเป็นดาววาวแวว<br />เป็นดวงแก้วอยู่เหนือกาลเหนือวิถี<br />จะฝืนซับน้ำตาในครานี้<br />รอวันตนถึงที...จะตามไป<br /><br><br /><br /><strong>"แด่ ต่าย - คมคณิต"</strong><br />(2542)Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-67721135037825471002007-08-08T13:04:00.000+07:002007-08-08T13:04:01.069+07:00"...ผ่าน"<br><br />นี่, ฉันผ่านคืนวันเหล่านั้นมาได้อย่างไร<br />รอยน้ำตายาวไกล – เหมือนไม่รู้จบ<br />แต่ฉันก็ผ่านมาได้จนได้พบ<br />ได้รับขวัญ ทั้งความฝันและหัวใจ<br /><br />คล้ายว่าใจดวงนี้เคยพลัดหาย<br />แหลกสลายจนมิอาจฟื้นมาใหม่<br />จมมิดลำน้ำตา – สาแก่ใจ<br />จนรับขวัญอุ่นไอ…ใจดวงเดิม<br /><br /><br><br />และเธอก็ต้องผ่านไปได้<br />เหมือนใคร-ใครที่แหลกร้าวเมื่อแรกเริ่ม<br />ใช่, มันยาก – อยากสิ้นใจ ณ จุดเดิม<br />หยาดน้ำตาเหมือนจะเพิ่มขึ้นทุกวัน<br /><br />แต่เธอจะผ่านไปได้<br />ผ่านฝันร้าย ผ่านคืนร้าวหนาวสั่น<br />ไม่สัญญาหรอกโค้งรุ้ง – แววตะวัน<br />รอไว้ถึงวันนั้นเธอวาดเอง<br /><br /><br><br /><strong> "...ผ่าน"</strong><br />(กรกฎาคม 2546)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-45564175385403615542007-08-07T09:22:00.000+07:002007-08-07T09:22:10.983+07:00"…กับโลกเดิม"<br><br />คือโลกใบเดิม – ไม่หวาน<br />เปลี่ยวเหงาร้าวรานชืดขม<br />หวังเคยหวังไว้คล้ายปรารมภ์<br />เกรงช้ำชวดชมรั้งรอ?<br /><br />ร้อนรุมในดวงใจว่างเปล่า<br />ซ้อนทับเหน็บหนาวร้าวท้อ<br />เลือนรางทางไกลไร้แรงทอ-<br />ถักต่อเติมฝันแล้วหรือ?<br /><br /><br /><br />พลัดตกลงกลางทะเลใจ<br />เคว้งคว้างร้างไร้ที่ยึดถือ<br />ลนลานคว้าไขว่ล้วนไกลมือ<br />ยิ่งรั้ง ยิ่งยื้อ ยิ่งเปล่าปวง…<br /><br />จึงเพียงเจ็บช้ำร่ำไห้<br />เสียดาย เสียใจ ห่วงหวง<br />เพียงลมมายาพร่าลวง<br />ถามทวงคืนวันผ่านเลย<br /><br />จึงทุกข์จึงเจ็บเก็บกัก<br />เอ่ยอ้างคำรักจนชาเฉย?<br />ได้มา-เสียไปจนคุ้นเคย?<br />อกเอย… ดวงดาว…ดวงใจ<br /> <br /><br /> <br />คือโลกใบเดิมแน่แท้<br />เพียงแต่ยังมั่นฝันใฝ่<br />บนทางรกร้างกว้างไกล<br />สักวันหนึ่งเถิดดวงใจจักได้พบ<br /><br> <br /><strong>"…กับโลกเดิม"</strong><br />(มกราคม 2546)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-22538964229169798922007-08-07T09:18:00.000+07:002007-08-07T09:18:25.187+07:00"เออ..อิเหนา"<br><br />เชื่อ - ประจักษ์<br />ในรักดั่งสายน้ำไหล<br />ลอยลับ…ห่างไกล<br />ไม่หวนคืน<br /><br />หากฉงนนัก<br />ไยเรามิเป็นเช่นนั้นบ้าง<br />ไยยังย้ำคิด ย้ำคอย<br />คะนึงหา…<br />ดั่งสายน้ำวน<br /><br><br /><strong>"เออ..อิเหนา"</strong><br />(พฤษภาคม 2546)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-70782115111794904782007-08-07T09:15:00.000+07:002007-08-07T09:15:54.518+07:00"ตาคู่นั้น"<br><br />อะไรหนออยู่เบื้องหลังตาคู่นั้น?<br />หุบเหวพรายควันหรือฟ้าใส<br />ลมหนาวกราวเกรี้ยวหรืออุ่นไอ<br />หรืออดีตหม่นไหม้หากตรึงตรา<br /><br />อะไรหนออยู่เบื้องหลังเก้าอี้เก่า<br />ร่องรอยลึกร้าวคะนึงหา<br />หรือฝันพร่างสว่างใสในดวงตา<br />จึงมิรู้อ่อนล้าจะดื่มกิน<br /><br />นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเก่า<br />มุมเดิมในร้านเหล้ายังโลดดิ้น<br />ตาคู่เดิมอาการเดิมเคยคุ้นชิน<br />เพียรดื่มเพียรรินจนคุ้นตา<br /><br /><br /><br />แววโศกและวาวฝัน…<br />เหมือนตะวันในหมอกพร่า<br />ดั่งประกายแห่งแสงดาริกา<br />ในคืนฟ้ามืดหม่นอนธการ<br /><br />คือหวานและคือเศร้า<br />แท้คือเหงาอันอ่อนหวาน?<br />ปีติหรือร้าวราน<br />ที่คลอไหวในดวงตา..?<br /><br /><br /><br />อะไรหนออยู่เบื้องหลังตาคู่นั้น<br />ผ่านเดือนพ้นวันเฝ้าค้นหา<br />หรือเพียงมนต์เมรัยร่ายมายา<br />อะไรหนอในดวงตา…ในดวงใจ?<br /><br><br /><strong>"ตาคู่นั้น"</strong><br />(2544)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-82941304875398447562007-08-07T09:12:00.002+07:002007-08-07T09:12:27.503+07:00"แผลเป็น"<br><br />เหมือนเพียรสร้างแผลเป็นรอยใหม่<br />ตรึงไว้ในดวงใจเงียบเหงา<br />เพียรพากผนึก<br />บากเป็นร่องลึกนานเนา<br />คล้ายเพียรปลอบน้ำตาหม่นเศร้า<br />รอวันท่วมทับใจตน…<br /><br />โมงยามเคลื่อนผ่าน<br />เสียงใจสะท้านสับสน<br />เอื้อมมือรั้งฉุด<br />ยื้อยุดเวลาทุรน<br />คล้ายวิ่งตามเงาตามหน<br />เพื่อร่ำไห้ ณ หนปลายทาง<br /><br />เพียงเพื่อแผลเป็นรอยใหม่<br />คงไว้ในใจรกร้าง…<br /><br><br /><strong>"แผลเป็น"</strong><br />(2543)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-6172193512322260972007-08-07T09:06:00.000+07:002007-08-07T09:06:13.166+07:00"เธอ"<br><br />เธอจะเหมือนสายน้ำอีกคนไหม ?<br />ไหลมาแล้วไหลไปไม่คืนกลับ<br />เพียงผ่านมาให้หวั่นไหวแล้วไกลลับ<br />กู่ตะโกนสิ้นสดับจะยลยิน<br /><br><br /><strong>"เธอ"</strong><br />(2543)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-69581241540556311562007-08-07T09:05:00.000+07:002007-08-07T09:05:34.302+07:00"ค่อนรุ่ง…"<br><br />อย่าไปนึกถึงฝันร้าย<br />อย่าไปย้ำรอยแผล<br />…<br />อย่าตระหนกที่มันยังอยู่<br />อย่ากลัวไปเลย…<br /><br><br />มันก็เพียงรอยแผล<br />แค่รอยพ่าย<br />ที่นับวันจะเลือนรางจางไป<br />ไม่มีอะไรต้องหวั่นเกรง<br /><br><br />…<br /><br><br />เห่ช้า…<br />เช็ดเสียเถิดหยาดน้ำตาของวันเก่า<br />นิ่งเสียเถิดพรุ่งนี้ก็จะเช้า<br />เพียงแดดพราวที่เหน็บหนาวจะจางไป<br /><br><br /><strong>"ค่อนรุ่ง…"</strong><br />(ตุลาคม 2545)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-8099871216457975812007-08-07T09:04:00.002+07:002007-08-07T09:04:52.140+07:00"หนี"<br><br />ติดปีกบินไปไกลสุดหล้า<br />ปิดตาปิดหูเลี่ยงรู้เห็น<br />เมามายจรดฟ้าสางกลางหมอกเย็น<br />มิอาจเร้นพ้นความคิดในจิตใจ…<br /><br><br /><strong>"หนี"</strong><br />(2538)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6566165468321724640.post-2142605745804666522007-08-07T08:55:00.001+07:002007-08-07T08:55:13.375+07:00"พิณรำพึง"<br><br />สงัดไร้คีตการนานคืนแล้ว<br />ระงมเพียงเสียงแก้วเมรัยเหงา<br />อ่านกวี ถอนใจในรอยเงา<br />สุมควันร่ายมนต์แผดเผาหยาดน้ำตา<br /><br />กระไรหนอเมรัยบุรุษผู้ไหวอ่อน<br />วอนความเมากล่อมนอนจนอ่อนล้า<br />ราตรีแล้วราตรีเล่ารินหลั่งมา<br />ทั้งเมรัย-ทั้งน้ำตา-ผวากลืน!<br /><br />ซอเงียบพิณเงาอยู่นานช้า<br />คีตกรร่ำสุราจนดึกดื่น<br />จะขื่น-เจ็บ-เศร้า-เหงา เอาเมากลืน?<br />ครั้นเกินฝืนจึงฟุบร่างลงข้างพิณ…<br /><br><br />"พิณรำพึง"<br />(2544)Unknownnoreply@blogger.com0